Afgelopen weekend reden wij van Lviv naar Kiev in Oekraïne. Tijdens onze camperrit luisterden wij naar het boek van Brene Brown: De moed van imperfectie. Nietsvermoedend nam ik de inzichten van mijn één van mijn grootste leermeesters op het gebied van het combineren van hart en ratio in mij op. Totdat er iets in mijn werd geraakt en er tranen over mijn wangen stroomden. In deze blog heb ik de moed te delen wat er met mij gebeurde en laat ik jou mijn hele kwetsbare kant zien. Dit was en is niet makkelijk, maar ik hoop dat het jou aanmoedigt en inspireert om jouw kwetsbaarheden en imperfecties te aanvaarden.

Volgens Brene Brown zijn er drie ingrediënten voor een bezield leven:

1. MOED
2. COMPASSIE
3. VERBONDENHEID

Om onze imperfectie te kunnen omarmen en een goed gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen, zullen we moed, compassie en verbondenheid moeten beoefenen in ons dagelijks leven. Je krijgt moed door moed te tonen. Je nodigt compassie uit door compassie te tonen tegenover jezelf en anderen, en je ervaart verbondenheid in jouw leven door je er voor open te stellen en verbondenheid met anderen te tonen. Als ik dit soort kennis en inzichten hoor, ga ik altijd bij mezelf na: en hoe doe ik dit? Omarm ik mijn imperfecties? Toon ik moed, compassie en verbondenheid?

Het zinnetje uit haar boek dat mij het meest raakte in het antwoord op deze vragen was: Jouw gevoel van erbij horen kan nooit groter zijn dan jouw gevoel van zelfacceptatie. BAM. Die viel als een bom in mij. Met tranen als gevolg. Waarom raakte mij dit zo? Dat deel ik nu met je. Het is iets wat ik tot afgelopen zaterdag nog nooit met iemand heb gedeeld, omdat ik me er voor schaam. 

Ik schaam me mijn hele leven lang al dat ik minstens 9 uur slaap per nacht nodig heb. Hoe graag ik dit ook anders zou willen zien, iedere keer weer loop ik er tegenaan. Op vrienden- en familieweekend ben ik vaak de eerste die moe is en naar bed gaat. Na een festival of een weekend bij mijn familie in Brabant heb ik altijd de maandag nodig om bij te komen. 

In plaats van dit te accepteren, vecht ik hier al 15 jaar (zo lang ik me kan herinneren dat ik moe ben) tegen. Mijn mechanisme hierin is dat ik onbewust lotgenoten zoek. Zo vind ik het zo fijn om op social media te zien als een influencer vroeg naar bed gaat, of een vriend of vriendin een keer zegt dat ze er vroeg in kruipt. Ik hoor mezelf dan denken: ‘Gelukkig ben ik niet de enige’. Het voelt bijna als een opluchting.

Maar wanneer ik dan andere ondernemers zie maximaal 6 uur slaap nodig hebben, dan ben ik stik jaloers en zou ik ook graag meer uren ‘wakker’ willen hebben. Om nog meer te kunnen doen (terwijl dat natuurlijk helemaal niet per definitie ‘beter’ is). Vrienden die altijd tot het laatst blijven. Of die iedere dag om half 12 in bed liggen. Ik zou zo graag dan willen zijn zoals zij zijn. Maar dit is wie ik ben, en het enige wat ik kan doen is.. het leren te accepteren.

Toen ik op mezelf woonde, kon ik het heel goed verbloemen dat ik een aantal avonden in de week er heel vroeg in lag. Niemand had dit door. Vaak kreeg ik te horen ‘hoe doe je het toch allemaal?’. Ik was op ieder feestje en op ieder festival. Nou, dit is dus hoe ik het doe. Maar dat vertelde ik ze niet. 

Totdat ik ging samenwonen. Mijn vriend heeft veel minder slaap nodig, herstelt veel sneller van avondjes uit en kan iedere avond makkelijk op pad. Nu we op reis zijn en we 24 uur per dag samen zijn, zijn die verschillen tussen ons veel meer aanwezig dan wanneer we in Nederland zijn. Hij gaat niet graag alleen op pad, dus als ik besluit om er vroeg in te kruipen, betekent dat in onze camper van 12m2 dat hij én heel stil moet doen én hij dus niets meer gaat ondernemen. Dat maakt het voor mij extra moeilijk om mijn ruimte in te nemen. 

Vorige week hadden we een hele intensieve reisweek. Veel kilometers gemaakt, op alle plekken het maximale er uit gehaald en ook nog even flink wat uren gewerkt op de camping. Het eerste wat er bij mij dan bij in schiet, is mijn me-time en mijn ochtendroutine. Terwijl juist dát mij helpt om tot rust te komen en op te laden. Als introvert heb ik tijd voor mezelf nodig om mijn energie weer terug te krijgen. Dit resulteerde in dat ik over mijn grenzen heen ging en zaterdagochtend helemaal gesloopt was. Ik WEET het allemaal heel goed, maar ik DOE het niet. Hoe komt dat?

Doordat ik het niet accepteer dat ik nou eenmaal meer slaap nodig heb dan de gemiddelde mens. Door het niet te accepteren, vecht ik er tegen en neem ik niet de ruimte er voor in die ik er voor in zou moeten nemen. Want als ik het niet accepteer, hoe kan mijn vriend het dan accepteren? Daar zal ik toch echt zelf in moeten aangeven wat ik nodig heb. 

Ik wil zo graag erbij horen. Toen Brene vertelde dat de mate van erbij horen niet groter kan zijn dan de mate van zelfacceptatie, brak ik. Ik realiseerde me waar ik mee bezig was. Ik had namelijk het nodig hebben van veel slaap voor mezelf als iets groots gemaakt. Als een enorme imperfectie. Iets wat ik maar niet van mezelf kon accepteren. 

Om mijn imperfectie te kunnen omarmen en een goed gevoel van eigenwaarde hierover te ontwikkelen, was het dus aan mij om moed, compassie en verbondenheid te tonen. Brene gaf aan dat een ieder van ons 1 a 2 mensen in zijn omgeving heeft die jouw verhaal verdient. Ik vroeg mezelf vervolgens af: Wie verdient mijn verhaal? 

Ik besloot het met mijn vriend te delen en met een goede vriend en vriendin. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en vertelde tijdens de camperrit eerlijk aan mijn vriend waar ik me al jaren voor schaam. Ik was enorm emotioneel. Alsof er een dam in mij losbrak die alles liet stromen. Met opluchting als resultaat. Het was zo’n mooi en fijn gesprek. Het voelde alsof we een laag dieper gingen in onze relatie. Door ook elkaars donkere kanten te kunnen en mogen bespreken en daar heel kwetsbaar in mogen zijn. Door de moed te durven tonen om mijn echte zelf te laten zien en daarmee mijn menselijkheid te erkennen, voelde ik me verbonden met mijn vriend omdat ik me gezien, gehoord en gewaardeerd voelde. Hij liet me zien, horen en voelen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. En dat ik de enige ben die mezelf in de weg zit. Dat had hij helemaal bij het juiste eind.

Zondag schreef ik heel veel in mijn journal. Schrijven hielp mij om alles wat er in mij gaande was, begrijpelijk voor mezelf te maken. Maandag had ik de moed om het met twee hele goede vrienden te delen. Ik vond dit spannend, maar wist dat dit het juiste was. Een ander inzicht van dit weekend dat voort kwam uit haar boek was dat Brene vertelde: We denken vaak dat succes inherent is aan de buitenwereld te laten zien dat je het allemaal wel alleen kan en red.

Er viel weer veel op z’n plek. Ik heb het afgelopen jaar in het opzetten van mijn bedrijf vrijwel alles alleen gedaan. Hoewel ik sinds januari een business coach heb en sinds maart ook een virtual assistant, had ik een enorme grote blinde vlek. Ik heb de mensen die het dichtst bij mij staan niet of nauwelijks meegenomen in deze reis. Ik heb ze niet mijn imperfecties in deze reis getoond. Ik heb super hard gewerkt en wilde laten zien aan mezelf en de buitenwereld dat ik dit kon. Twee elementen van een niet bezield leven. 

Ik was soms ’s avonds te moe om nog even gezellig met een vriend, vriendin of familielid te bellen, omdat ik overdag alles had gegeven. Naast hard te werken, moet je ook “hart” werken. Ook dit is iets waarvan ik WEET dat dit goed is, maar ik dit veel te weinig heb GEDAAN. In mijn ochtendroutine check ik altijd in bij mijn hart, maar ik legde de lat zo hoog voor mezelf en heb geen ‘stop-button’, waardoor ik altijd door ga totdat mijn energie het niet meer toelaat. Om vervolgens dus te moe te zijn voor de dingen die er echt toe doen. Bijvoorbeeld een goed gesprek.

Dit weekend was de ommekeer. De shift. Vanaf nu ga ik dit anders doen. Het heeft enorm veel in mij losgemaakt. Door het namelijk met twee vrienden te delen, kwam ik er achter hoe onwijs fijn dit is. Hoe ongelofelijk waardevol het is om moed, compassie en verbondenheid te tonen en te mogen ontvangen. Ik voelde zo veel liefde, zo veel acceptatie, zo veel waardering én zo veel herkenning. Ik ben niet de enige. Ik hoef dit niet alleen te doen. En ik ben goed zoals ik ben.

En dat allemaal door het luisteren van het boek van Brene Brown. Vanaf nu ga ik de moed tonen om mijn imperfecties te delen. Met de mensen in mijn leven die dat verdienen. Zodat ik iedere dag bewust de keuze maak om bezield te leven: het gevoel te hebben dat ik de moeite waard ben. Ook met mijn 9 uur slaap. Waarin ik veel meer mild en liefdevoller naar mezelf mag zijn en de lat wat meters lager mag gaan leggen. Zodat er meer ruimte komt in mijn leven voor de dingen die er écht toe doen en ik naast hard werk, ook net zo hart werk. 

Nu ben ik heel benieuwd. Aanvaard jij jouw imperfecties? Laat jij aan de mensen die jouw verhaal verdienen ook daadwerkelijk jouw imperfecties zien door moed, compassie en verbondenheid te tonen? Laat het me weten in een reactie onder deze blog. Ik wil je hartelijk danken dat ik mijn kwetsbare verhaal bij je kwijt mocht en dat je de tijd er voor hebt genomen om dit te lezen. Hopelijk nodigt moed uit om zelf ook moed te tonen. Jij bent namelijk perfect imperfect en mag er zijn.